Het is 14 juni 2018 en ik doe de zoveelste zwangerschapstest van de afgelopen maanden. Het zal wel weer niet, maar toch kan ik me niet inhouden. Ik moet het weten, nu! De zenuwen gieren door mijn lijf, want ondanks alle teleurstellingen blijf ik toch telkens hoop houden. Eén streepje… Twee streepjes? Wat! Zou het echt..? Ik knipper nog een keer goed, wrijf in mijn ogen en tel dan nog eens. Ja echt, twee streepjes, ik ben zwanger!
Met alle zelfbeheersing die ik in me heb, heb ik tot een week over tijd kunnen wachten met deze test. Erg knap, al zeg ik het zelf, want voorheen deed ik al een test bij 1 dag over tijd. Dat heeft natuurlijk helemaal geen nut, maar ja, maak dat mij maar eens wijs. Heel veel teleurstellingen later zegt mijn vriend voorzichtig dat ik dat testen misschien maar achterwege moet laten en me er niet meer zo op moet focussen. Ja, makkelijker gezegd dan gedaan, maar diep van binnen weet ik dat hij gelijk heeft. Hoe vaak hoor je geen verhalen dat mensen ineens zwanger worden op het moment dat ze stoppen met proberen? Teveel erop focussen werkt écht averechts, dat weet ik nu uit ervaring.
Acht maanden geleden waren we nog op wereldreis. In Thailand hebben we samen besloten dat onze grote reisdroom in zo verre vervuld was, dat een andere droom deze begon te overschaduwen. De droom om samen een kindje te krijgen. En ja, wij zouden ons niet zijn als we geen enkel bezwaar hadden tegen reizen met een kindje in mijn buik. Dus, de reisplannen wat aangepast, zika- en malariagebieden gaan vermijden en hup, weg met die pil! Op naar Nepal, en vanaf daar alleen nog noordelijker, om de boven genoemde gebieden te blijven vermijden. Zuidoost Azië wemelt van de ziektedragende muggen helaas, maar de rest van Azië heeft gelukkig ook heel veel moois te bieden.
Na Nepal, Japan en nogmaals een maand in Nepal gingen we naar Marokko. Daar dachten we echt even dat het raak was. Sterker nog, ik was ervan overtuigd dat het gelukt was. Helaas, mijn allereerste zwangerschapstest ooit was negatief. En het was zo mooi geweest! Het hele plaatje zou perfect geklopt hebben. Als verrassing met kerst naar huis, en dan ook nog onthullen dat er een kindje op komst is! Mooier kon niet. Helaas was het inderdaad te mooi om waar te zijn. Ik was er veel te veel mee bezig. In Nepal hield ik al mijn cyclus in de gaten en timede ik alles perfect. Maar met kerst een wonder onthullen gaat hem echt niet worden.
Toch maar weer twee maanden aan de pil, want onze bruiloft staat al gepland, en ik wil echt niet hoogzwanger in zo’n dure jurk. Daarbij kan ik niet het risico lopen dat ons wondertje zich meldt vlak voor of tijdens de bruiloft. Daar is het echt te duur voor, haha. Na al dat wachten ging ik er een stuk soepeler mee om. Niet meer alles bijhouden, maar het gewoon op zijn beloop laten. Het komt wanneer het komt, en natuurlijk wanneer mijn lichaam er klaar voor is. Na jarenlang hormonen slikken is mijn lijf ook vast een beetje van slag. Het motto was dus, ‘het zal nog wel even duren’.
En in mijn ogen duurde het ook echt lang hoor, maar we hadden niks te klagen toen ik binnen een jaar na het stoppen met de pil zwanger bleek te zijn. Oh, wat waren we gelukkig! Riny (toen nog mijn vriend, nu mijn man) was met zijn werk ‘even op en neer naar Berlijn’ toen ik de test gedaan had. Dus ik belde mijn vriendin Anne-Marijn om met horten en stoten tussen de tranen door het goede nieuws te vertellen. Ze dacht dat ik helemaal van streek was dus kwam meteen naar me toe. Natuurlijk waren het alleen maar dikke tranen van geluk (en ongeloof). Samen hebben we een fles whiskey gehaald voor Riny en zelf een etiket geknutseld waarop stond dat ik de komende 9 maanden de BOB ging zijn.
Oh, wat duurde het lang voor hij thuis was! Alles zat tegen onderweg en ze moesten zelfs nog ergens overnachten. En toen hij ’s ochtends eindelijk thuiskwam en ik hoopvol wachtte tot hij de fles op zijn kussen zou ontdekken, liep hij direct door de badkamer in om te douchen… Zucht. Ik weet eigenlijk niet meer wat ik toen gedaan heb, volgens mij alsnog geduldig gewacht tot hij de slaapkamer in kwam. En oh, wat was hij ook blij. Maar voor hem was het nieteens een verrassing! Hij zei dat hij al een groot vermoeden had dat ik zwanger was, terwijl ik er zelf niets van had gemerkt! Hij zal mij wel beter kennen dan ikzelf, haha.
Nou, op naar de verloskundige. Daar werd het al snel bevestigd, ik was echt zwanger. 8 weken al tijdens de eerste echo. Gelukkig slikte ik al maanden braaf folaat (dat schijnt beter te zijn dan foliumzuur, het verschil tussen de twee lees je hier) en allerlei andere vitaminen om mezelf gezond te houden met een veganistisch eetpatroon. Ik neem het nou eenmaal soms niet zo nauw met het bijhouden van mijn intake, dus nam ik het zekere voor het onzekere met extra calcium, ijzer, B12 en algenolie. Gelukkig waren alle waarden prima en ging ik gezond deze zwangerschap in.
Geef een antwoord